Rusların sel baskınları, onları alan ülkelerin hayatlarını değiştirdi.

ERİVAN, Ermenistan — Tuf’u Rusya’nın rastgele bir yerindeki tanınmış bir kulüple karıştırmak kolay. Meditatif bir indie grubu çaldı, Moskova’dan bir aile ev yapımı kozmetik ürünleri sattı ve St. Petersburg’dan bir dövme sanatçısı birinin kolunu damgaladı.

Ama Tuf Ermenistan’ın başkentinde. Buna Rusya’nın Ukrayna’yı işgali ve ardından Rusların çoğu hala şokta olan göçü neden oldu.

Kulübün kurulmasına yardım eden 26 yaşındaki Rus Tatyana Raspopova, “Burada yalnız olmadığınızı anlıyorsunuz” dedi.

Ermenistan ve Gürcistan, Rusya ile bir tarihi paylaşıyor, ancak birkaç ay içinde insan akını, Ermenistan’ın başkenti Erivan ve Gürcistan’ın Tiflis gibi şehirlerini dönüştürdü.

Ermeni teknoloji uzmanı 33 yaşındaki Raffi Elliott, “Erivan neredeyse tanınmaz durumda” dedi.

Her zaman kolay olmadı. Ruslar yerel ekonomiyi canlandırdı – Tiflis şimdi köpekler için ilk hidroterapi derslerine sahip olmakla övünüyor – ama aynı zamanda yaşam maliyetlerini de yükselttiler.

Savaş her şeyin üstünde, Tiflis’teki Dust adlı bir tekno dans kulübü bile grubun müziğini “korkunç bir savaşı sona erdirme gücü” olarak tanımladı.

Tufda Bayan Raspopova, fikrin vatanı tekrarlamak değil, yerel halkla ilişkiler kurmak olduğunu söyledi. “Amacımız” dedi, “birleşmek.”

Bazen nakiller yeni topluluklarını yeniden keşfederler. Bazen kendilerini yeniden keşfederler.

Pavel Sokolov, köpeklerin travmayla başa çıkmalarına yardımcı olmak için hidroterapi uyguluyor, ancak memleketi Moskova’da bir pazarlama uzmanıydı. Yeni hayata alışmanın zor olduğunu ama sonunda kendine güven verdiğini söyledi.

Bay Sokolov, “Yetenekli insanlar olduğumuzu ve açlıktan ölmeyeceğimizi anladık” dedi.

Diğerleri çalışma araçlarıyla geldi.

St.Petersburg’dan Tiflis’e tiyatro malzemeleriyle dolu valizlerle gelen iki meslektaşım, çocuklar için küçük bir kukla tiyatrosu açmaya karar verdi. Ona Moose ve Firefly adını verdiler.

31 yaşındaki Dasha Nikitina, “Hayatın bu noktasında yapabileceğimiz tek şey tiyatro” dedi.

Moskovalı 32 yaşındaki Dmitri Chernikov, Tiflis’te sipariş üzerine takım elbise ürettiği bir salon açtı.

“Moskova’da sıfırdan başladım” dedi. “Aynısını burada da yapabileceğimi düşündüm.”

Rusya’nın genişleyen ayak izi, özellikle 2008’de Rusya ile kendi savaşını veren Gürcistan’daki bazı yerel sakinleri kızdırdı. Tiflis’te bazıları Ukraynalıların Ruslarla yan yana çalıştığını keşfettiğinde Otxi seramik fabrikasından ayrılır.

Kurucu ortaklardan biri olan 37 yaşındaki Vlada Orlova, “Misyonumuzun insanların dünya görüşünü genişletmek olduğuna inanıyoruz” dedi.

Durumlarının kırılganlığının farkında olan birçok Rus, dikkatli adımlar atmaya çalışıyor. Düşük bir profil tutuyorlar ve yeni hizmetler ve gönüllüler getirerek yerel topluluklara katkıda bulunuyorlar.

Erivan’da 36 yaşındaki Natalya Yermachenko, esas olarak Rusya’dan kaçan ve yeni bir mesleğe ihtiyaç duyan insanlara eğitim veren bir osteopati okulu açtı.

Bazıları, ülkelerinin Ukrayna’ya karşı saldırganlığını telafi etmeye çalışıyor.

Mihail Kondratyev ve kardeşi Alexey, Moskova’dan Tiflis’e geldikten sonra Ukraynalı çocuklar için bir anaokulunu ziyaret ettiler ve oyuncakların yokluğu karşısında hayrete düştüler.

Kardeşler ahşaptan küçük köyler yapmaya karar verdiler: küçük ağaçlar, çitler, evler, böylece çocuklar kendilerini evlerinde gibi hissedeceklerdi. Ne de olsa yerinden edilme onların iyi bildiği bir duygu.

34 yaşındaki Kondratyev, “Sanki yeni bir hayata başlamışsınız, çocukmuşsunuz gibi.

Diğerleri kendilerini çevresel aktivizme ve diğer yerel nedenlere adadılar.

Bazı Ruslar, yeni komşularını ülkelerindeki savaşın kendilerinin olmadığına ikna etmeye çalıştı.

Evlerinde işgali protesto etmeleri yasaklandı, artık ev sahibi ülkelerdeki savaş karşıtı mitinglerde bazen pankartlar taşıyorlar.

Erivan’daki Moskova restoranları Estetik Sevinçler Elçiliği adını verdikleri yenilenmiş bir malikane aracılığıyla Ukraynalı mülteciler için para topladı. Popüler mekanda göçmen temalı kokteyller, vintage bir giyim mağazası ve güneşlenmek için bir avlu bulunur.

Yine de, yeni gelenler hakkında şikayetler duymak alışılmadık bir durum değil. Bir tahmine göre, Tiflis’teki ortalama bir Rus ailesi, Gürcistan’daki ortalama hane halkından altı kat daha fazla para alıyor. Oradaki grafiti öfkesine tanıklık ediyor.

Bazı Ruslar buldukları ısı karşısında hayrete düşüyor.

Dmitri Sorokin az parayla Tiflis’e geldi ve aklına bir restoran açma fikri geldi. Evin sahibi ona bir buzdolabı ve üç metal masa verdi ve komşusu ona profesyonel bir blender verdi. Humus ve falafel satan küçük bir sokak kafe olan Aut Vera’yı açmak yeterliydi.

38 yaşındaki Bay Sorokin, “Hiç burada aldığım kadar yardım almadım.

Göçmenlerin çoğu, Rus toplumunun en girişimci katmanlarındandı. Yeni memleketlerine milyonlarca dolar akıttılar, bazılarının artık Ermenice veya Gürcüce değil sadece Rusça konuşan sunucuları olan kafe ve barları doldurdular.

Ermeni teknoloji uzmanı Bay Elliott, “Bu insanların çoğu bir gecede yerinden edildi ve kaybettiklerini yeniden inşa etmeye çalışıyorlar” diyor.

Ancak Pavel A. Yaskov gibi bazılarının Rusya’yı terk etme arzusundan başka bir şeyleri yok. Başkan Vladimir V. Putin’in Ukrayna’da Rus ordusu için büyük bir meydan okuma ilan etmesinden kısa bir süre sonra Erivan’a geldi.

Moskova yakınlarındaki küçük bir kasabadan gelen Bay Yaskov, parkta ilk gecesini geçirmek için bir sırt çantası ve uyku tulumuyla geldi. Kısa süre sonra fast-food büfelerinde iş buldu ve kendisi gibi diğer Ruslarla aynı daireyi paylaştı.

22 yaşındaki Vyacheslav Potapenko, Rusya’da bir film yapım şirketinde yönetmen yardımcısı olarak çalıştı. Şimdi Erivan’da yiyecek dağıtarak geçimini sağlıyordu.